Çün sana gönlüm müptelâ düştü
Derd ü gâm bana âşinâ düştü
Zühd ü takvaya yâr idim evvel
Aşk ile benden hep cüdâayrı, uzak düştü
Vâiz eydürder ki gel aşkı terk eyle
Bendeyimkul, köleyim sabrım bî-vefâvefasız düştü
Nicenasıl terk etsin aşkı şol âşık
Ona karşı sen mehlikâay yüzlü yar düştü
Vechiniyüzünü görsem dağılır aklım
Zülfün ona çün mukteda düştüçünkü aklım zülfüne takılı
Kimki seni buldu, kendi yok oldu
Vaslına ey dost can bahâbedel düştü
Aşka uşşakınaşıklarını davet etmişsin
Can kulağına ol sedâses düştü
Bu Niyazî’nin hiç vücudunda
Zerre komadı hep yakadüştüyaktı
Niyazi Mısrî (1618-1694)
