Peygamberler, Allah Teâlâ’nın insanlara hakkı, hakikati öğreten elçileridir. İnsanlık tarihi boyunca onlar bir taraftan Allah’ı tanıtırken, diğer taraftan dünya huzurunun ve ebedî mutluluğun hangi ölçülere göre yaşanmış bir hayatla elde edileceğinin yollarını gösterdiler. Sadece anlatarak değil, bizzat yaşayıp “en güzel örnek” olarak...
Tarih boyunca peygamberlerin öğrettiği bu ilâhî bilgiyi baş tacı eden toplumlar, insanlık adına şerefli izler, hatıralar bırakarak vazifelerini tamamladılar. Onların yaşadıkları yer ve zamanlarda, insanlık adına nice güzellikler serpilip boy verdi.
O ilâhî bilgiye sırt çeviren, küçümseyip hafife alan, nefislerine esir olan, şeytana itaat edenlere gelince; onlar şatafatlı medeniyetlerine rağmen insanlık tarihinde birer kara leke olarak yerlerini aldılar. Çünkü insanın köleleştiği, hakkın değil, güç ve zenginliğin yüceltildiği, her türden zulmün ve adaletsizliğin kol gezdiği o sözde medeniyetlerin insanlığa vereceği hangi güzellik olabilir?
Mukaddes kitabımızda, kendi bilgisine ve gücüne güvenip böbürlenerek kibre kapılan ve ilâhî davete kulak tıkayan bu kavimlerin hikâyeleri anlatılır. Yüce rabbimiz, bu kıssaları tarih bilgisi olsun diye değil, kıyamete kadar bütün insanlığa bir örnek, bir ayna olsun diye nakleder.
Âd kavmi işte bu kavimlerden biriydi. Muhteşem saraylar yapmışlar, bağlarla bahçelerle memleketlerini süslemişlerdi. Meşhur İrem Bağları’nın başka memleketlerde bir benzeri yoktu. Yonttukları kayaları vadilere taşımışlardı. (Fecr 89/7-9) İhtimal ki, bütün bunları sadece kol gücü ile değil, üstün teknikler yardımıyla yapıyorlardı. Bu maddî varlıklarının kibri, onlara yeryüzünde kul olarak bulundukları gerçeğini unutturmuş, sahte bir güven hissine sevketmişti. Neticede bu yüzden şu ilâhî mesaja muhatap oldular:
“Âd milleti doğru olan her şeye karşı çıkarak yeryüzünde küstahça dolaştılar ve, ‘Bizden daha güçlü kim varmış?’ diye böbürlendiler.” (Fussılet 41/15)
Oysa aralarında Allah’ın rahmet nebîsi Hûd (a.s) vardı ve onları hakikate davet ediyordu:
“(Ey kavmim) Artık Allah’a karşı sorumluluk bilinci taşımayacak mısınız?”
“Bakın, ben size Allah’ın gönderdiği güvenilir bir elçiyim.”
“Öyleyse Allah’a sorumluluk bilinci taşıyın ve bana itaat edin!”
“Hem ben sizden bunun için bir karşılık da beklemiyorum. Benim, hak ettiğim karşılığı vermek rabbimden başkasına düşmez.”
“Siz, her tepeye gönül eğlendireceğiniz anıtlar mı dikeceksiniz?”
“Ve sonsuza kadar yaşayacağınız kuruntusuyla sapasağlam mâlikâneler mi edineceksiniz?”
“Ve başkalarının hukukuna el uzattığınız zaman, hiçbir sınır tanımadan hep böyle zorbalık mı yapacaksınız?”
“Artık Allah’tan korkun ve bana itaat edin!”
“Size bildiğiniz nimetlerle yardım eden, size davarlar, oğullar, bağlar, ırmaklar ihsan eden Allah’a karşı duyarlı olun!”
“Doğrusu ben, sizin için o büyük ve zorlu günün azabından korkuyorum.”
“Dediler ki: Sen bize öğüt versen de, vermesen de bizim için farketmez.” (Şuarâ 26/124-136)
“Hem biz, halimiz yüzünden azaba filân da uğratılacak değiliz.”
“İşte onu böyle yalanladılar ve bunun üzerine biz de onları yok ettik. Bu kıssada da insanlar için mutlaka bir ders var. Onlardan çoğu buna inanmasalar da...” (Şuarâ 26/138-139)
Bir rehber, bir ibret olarak Cenâb-ı Rabbü’l-âlemin’in insanlığa lutfettiği yüce kitabımızda, Semûd kavmi anlatılırken, Salih’in (a.s) şu uyarıları yalnızca kendi kavmi için olabilir mi:
“Bu bulunduğunuz hal üzere hep böyle güvenlik içinde bırakılacağınızı mı sanıyorsunuz?” (Şuarâ 26/146)
“Artık Allah’tan korkun ve O’na itaat edin!”
“Ölçüyü aşanların sözlerine uymayın. O ölçüyü aşanlar, yeryüzünde düzen ve uyum sağlayacaklarına, bozgunculuk yaparlar.” (Şuarâ 26/150-152)
Âd ve Semûd kavminin, hangi teknolojiyle o piramitleri yaptıkları hâlâ anlaşılamayan Firavun kavminin ve hikâyeleri anlatılmayan, bugün izleri tamamen silinmiş milletlerin hallerinde, bugün ulaştığı bilgi çeşitliliğine güvenen, bilimini ve teknolojisini putlaştıran insanlık için büyük dersler vardır. O kavimlerin hikâyelerine bakıldığında, bugün insanlığın yaşadığı paranoyanın hiç de yeni olmadığını göreceksiniz.
Evet, tarih gerçekten tekerrürden ibarettir. Bir yanda ebediyetin sesine kulaklarını kapatmış, bilgisi ve tekniğiyle mağrur insanlık; diğer tarafta onları hakka, hakikate, huzur ve barışa, kısaca insan olmaya davet eden kutlu elçiler...
Bugün insanlığın kendine mal ettiği ve gururlandığı bilginin kaynağı bizzat yüce Allah’tır. İlk insan bir peygamberdi ve Cenâb-ı Allah tarafından varlıkların bilgisiyle mücehhez kılınmıştı. Ayrıca O’nun bahşettiği zekâ, akıl, deneme, icat etme gibi nimetler sayesinde bugünkü teknoloji elde edilebildi.
Bilginin gerçek sahibini; teknolojiyi ürettiren vasıtaların yaratıcısını unutarak, O’nun koyduğu ölçüleri görmezden gelerek insanlık nereye gidecek?
Öyle görünüyor ki, eski kavimleri helâk eden semavî âfetlere de artık gerek yok. Ötelerin sesine ve mânevî rehberlerin ahlâkına sırtını dönen insanlık, kendini ve üzerinde yaşadığı güzelim dünyayı tahrip etme yolundadır.
Bilgi, bilim, teknoloji vb. elbette gerekli. Ama insana hizmet için. İnsanlık ailesini yüceltmek için. İnsanı özünden uzaklaştırmak ve zulmetmek için değil...
