İyi ki Âhiret Var
Ahlâkî değerlerin önemli kısmı tüm dünyada kabul edilmiş ortak kıymetlerdir. Bununla birlikte bu değerlerin istenildiği ölçüde gönüllere hakim olduğunu ve herkes tarafından benimsendiğini söylemek mümkün değildir. Bu yüzden, ülkemiz de dahil olmak üzere dünyanın dört bir yanında suç oranlarının sürekli arttığını ve toplumların gittikçe vahşileştiğini, insanî değerlerden uzaklaşıldığını görüyoruz. Çünkü çoğu zaman polisiye tedbirler de yeterli olmamakta, insanlar yakalanmayacaklarını ya da az bir ceza alacaklarını hesap ettiklerinde pervasızlaşıp suça yönelebilmektedirler. Oysa Allah Teâlâ’nın her şeyi gördüğü ve yapılanların tamamının hesabını âhirette soracağı inancı insanların kalplerine yerleşmiş olsaydı suça yönelme böyle kolay olmayacaktı.
Âhiret inancı insanı iyi ameller işlemeye sevk edip yanlış işler yapmaktan alıkoyar. İnsan, yapıp ettiklerinin sürekli kayıt altına alındığını ve bunlardan bir gün hesaba çekileceğini bildiğinde kendisine çeki düzen verir. Harama bulaşmaktan, kul hakkına girmekten, kötü işlere karışmaktan geri durur. Çünkü âhirette defterinin soldan verilenlerden olmasını istemez. Cehennem azabıyla cezalandırılmadan cennete gitmeyi arzular.
Böyle olunca polis ve benzeri bir güç olmasa bile kendisini kontrol edip ahlâklı olmaya, temiz bir hayat yaşamaya çabalar. Bu inanç ne kadar zayıflarsa insanın suça meyli de o derece artar. Toplumumuzda Müslüman kimliğine rağmen suç oranlarının artıyor olması, akla hayale gelmeyecek suç çeşitlerinin görülmeye başlamasının bir nedeni de budur. Bu yüzden Allah’a ve âhiret gününe gereği gibi iman etmenin ne kadar önemli olduğu ortaya çıkmaktadır.
Taha YILDIZ
- NİSAN 2013
Yön Yol ve Yolcu
Yönümüz şaşınca yolumuz da şaştı. Allah’a giden sırat-ı müstakîm terk edildi. Uyduruk ideolojilerin, menfaatin üstüne giydirilen davaların, ikiyüzlülüğün yolları yol olarak benim-sendi. Yön kaybolunca yol, yol kaybolunca ise yolcu kaybolur.
Atilla PAMİRLİ
- OCAK 2022
Çiçek Dili
Adı, rengi ne olursa olsun, kokusu nasıl olursa olsun, her çiçek aynı dilde yazılmış bir mektuptur. Kelimelerin kifayetsiz kaldığı durumlarda bu yüzden hep ona, onun lisanına müracaat edilir. Kırılan gönüller ancak arada o varsa yeniden yumuşar. Unutulan vaatler ancak araya o alınırsa affedilir.
Hüseyn KAYA
- NİSAN 2010
Kalbi Cami ile Atan Seyit Dayı - Ahmet Miroğlu
Çocukluk bu ya… Kendisini önceleri pek fark etmemiştim. Çevresindekiler gözlerinin görmediğini söylerlerdi. Küçükken geçirdiği bir çiçek hastalığı görme duyusunu alıp götürmüştü. Fakat o hayata küsmemişti. Büyümüş, evlenmiş, çoluk çocuk sahibi olmuş, işinde gücünde, namerde muhtaç olmadan geçinip giden bir insandı.
Hiç saat kullanmazdı. Ama her nasılsa onun için namaz vakti şaşmazdı.
Onu beş vakit namazda, yaz, kış, ilkbahar, sonbahar daima cemaatin arasında görürdünüz. Ne kar, ne yağmur, ne dolu onu camiye gitmekten alıkoyabilirdi. Sıcağa, soğuğa aldırış etmez, yarı beline kadar karı, diz boyu çamuru yara yara yola koyulurdu.
Bağ bahçe işlerini de pek severdi. Yine böyle bahçesinde gündelik işlerle meşgulken Cuma günleri ezandan bir saat veya 45 dakika kadar önce okunan “sela”yı işitiverdi. Olacak bu ya, o günün Cuma olduğunu unutmuştu. Her nasılsa… Belki de hayatında ilk kez…
Oğluyla birlikte çalışmaktaydılar. Elindeki aleti bıraktı. Çok üzülmüştü. Çarçabuk köye gitmeli, Cuma’ya hazırlanmalı ve saftaki yerini almalıydı. Oğluna atları arabaya koşmasını söyledi. O telaşla arabaya binecekken düştü. Düşmesiyle birlikte belinde korkunç bir sızı hissetmişti.
Babasını incitmemeye çalışarak kucaklayan oğul, onu arabaya bindirdi ama bahçeden eve gelene kadar ıstırabı hayli artmıştı. Yine de Cuma namazına gitmek istiyordu. Zar zor engellediler. Beli kırılmıştı. Camiye devam edememek onu yedi bitirdi. Seyit Dayı o yataktan bir daha kalkamadı.
Bir süre sonra köy camii, en sadık cemaatlerinden birisini bahçedeki musalla taşından uğurladı.
Onun kalbi sanki mescide asılmış kandil gibiydi…
Hatıralar ve Dinî Hayat
- AĞUSTOS 2010
