Din kelimesi, dilimizde kullandığımız Arapça kökenli kelimelerdendir. Ayrıca dilimizde “borç” anlamında kullanılan “deyn” kelimesi ile aynı kökten gelir. Din, bir ıstılah olarak kullanılırken, deyn ise günlük hayatın içinden bir kelime olarak kullanılmıştır. Gelin, bu iki kelimeyi ve bunlardan türemiş kelimelerin manalarını hatırlayalım.
- Din: 1. İnsanların yaratıcı olarak kabul ettikleri üstün güce olan imanlarını, ona yapacakları ibadetlerin bütününü ve bu imana göre davranışlarının nasıl olması gerektiğini düzenleyen inanış yolu. 2. İman, inanç.
- Dinî: Dinle ilgili, dine ait.
- Diyanet: 1. Dindarlık, dinin hükümlerine uyma ve bu hükümlerin gerektirdiği gibi hareket etme. 2. Din.
- Dindar: Dinin emir ve yasaklarına hakkıyla uyan, dinine kuvvetle bağlı olup gereğini yerine getiren kimse, mütedeyyin.
- Dindaş: Aynı dinden olanlardan her biri.
- Diyanetli: Dinin hükümlerine titizlikle uyan, dindar, mütedeyyin, müttakî.
- Deyn: Belli bir zaman sonunda ödenmek üzere alınan para, borç.
- Düyûn: Borçlar.
- Düyûn-ı Umumiyye: 1. Osmanlı İmparatorluğu’nun 19. yüzyılın ikinci yarısından (1854) itibaren başlayan dış borçları. 2. Bu borçların ödenmesine ayrılan gelirleri toplamak için kurulan, yabancı memurların yönetimi altındaki teşkilat ve bu teşkilatın çalıştığı yer.
- Medyûn: 1. Borcu, vereceği olan, borçlu. 2. Yapılan bir iyiliğe karşı kendini borçlu hisseden, teşekkür borcu olan.
- Mütedeyyin: 1. Dinine bağlı kimse, dindar. 2. Bir dini kabul etmiş olan. 3. Borçlu.